გათხრები გაგრძელდა და ნაპოვნი მუმიების რიცხვმა კიდევ უფრო იმატა. ისინი ემბრიონის პოზიციაში იყვნენ დაკრძალულები. სიმართლე რომ ითქვას, მათ ნამდვილ მუმიებს ვერ უწოდებდი რადგან ისინი ბალზამირებული არ იყო. ის მიწა, სადაც მუმიები აღმოაჩინეს გამორჩეული იყო კლიმატით. უდაბნოს ტემპერატურამ და მარილიანმა ნიადაგმა მუმიები ისე შეინახა, რომ მათ მსოფლიოში ანალოგი არ მოეძებნებოდათ. ტანსაცმელიც კი შენარჩუნებული იყო.

მუმიები ქალაქ ურუმქის მუზეუმში გადაიტანეს. იმ პერიოდისათვის აღმოჩენილი მუმიების რიცხვი 113 იყო. მიუხედავად იმისა რომ არქეოლოგმა ვანგმა კიდევ სამი სასაფალო აღმოაჩინა, უსახსრობის გამო მათი გათხრა არ მოხდა.

მუმიების სახეები შესანიშნავად იყო შენახული. მათ ჰქონდათ ქერა თმები, დიდი თვალები და ევროპული ცხვირები. ჩინელებს მანამდე თვლიდნენ რომ ისინი ყველასაგან დამოუკიდებლად განვითარდნენ და რადგან ეს აღმოჩენა მათ წარმომავლობაში ეჭვს შეიტანდა, ცდილობდნენ ეს აღმოჩენა არ გამოექვეყნებინად.

ეს ტომები იმ პერიოდისათვის საკმაოდ განვითარებული იყვნენ. ერთ-ერთ მუმიას ეტყობოდა ნაიარევი, რომელიც ცხენის ძუით იყო გაკერილი, რაც ოპერაციების გაკეთების ჩანასახოვანი მეთოდების არსებობაზე მიუთითებს.

პირველი ადამიანი დასავლეთიდან, ვისაც მუზეუმში მუმიების ნახვის უფლება მიეცა დოქტორი ვიქტორ ამირი იყო, რომელიც პენსილვანიის უნივერსიტეტში ჩინური ენის მიმართულებას კურირებდა. მან მხოლოდ თვალის შევლება მოახერხა ამ ექსპონატებზე, ვინაიდან ჩინეთის მთავრობა დასავლელებს მუმიების გამოკვლევის უფლებას არ აძლევდა. საბოლოოდ მხოლოდ 1993 წელს მისცეს იტალიელ მეცნიერებებს მუმიების შესწავლის უფლება. მეცნიერებმა იმ დროისთვის უახლესი ტექნოლოგიების გამოყენებით შეისწავლეს ექსპონატები და დაადგინეს რომ ამ მუმიების ასაკი 4000-2000 წლებს შორის მერყეობდა. ეს ადამიანები ბრინჯაოს ხანიდან იყვნენ, და ყველაზე მეტად სკანდინავიური ან გერმანული წარმოშობის უნდა ყოფილიყვნენ. როგორც ჩანს ისინი ადგილობრივ ხალხს კარგად შეეწყვნენ და მათი ტრადიციებიც აითვისეს. საოცარია ის ფაქტი რომ 4000 წლის წინ ამ ტომმა ჩრდილო-დასავლეთ ევროპიდან ჩინეთამდე იმოგზაურა და თან თავისი ტრადიციებით შეინარჩუნა.