დედიკოს ვფიცავარ

წერა-კითხვა ვისწავლე,
აი, უკვე დიდი ვარ.
არ წამიყვანთ სკოლაში?
ბაღში აღარ მივდივარ!..
თვლა ხომ ვიცი ასამდე,
თანაც ექვსი წლისა ვარ,
პატარა რომ ვიყავი,
განა ისევ ისა ვარ!
სულ ხუთებზე ვისწავლი,
ჩემს დედიკოს ვფიცავარ!

მე მოგკიდებ ხელს,
გადავლახავთ მთებს,
გადავცურავთ ზღვებს,
ახლოს ვნახავთ ღმერთს...
არ ჩამჭიდებ ხელს?
მე ვერ ვნახავ მთებს,
ვერ გავცურავ ზღვებს,
დავშორდები ღმერთს...
შემიზიზღებ მეე ?
შეგადარებ მზეს,
თვალუწვდენელ კლდეს,
ქუხილის დროს მეხს...
შენ მომკიდებ ხელს!
ყველაფერზე მეტს,
ერთად ვნახავთ ზღვებს,
გამინათებ გზებს...

ვის უნახავს სასაფლაო,უფლის ხელით დახატული,
აქეთ-იქით საფლავები და მათ შორის ნაკადული,
და მათ შორის ნაკადული,ვით სიცოცხლის ლურჯი თვალი,
ვით იესოს ტანჯულ მკერდზე
გადმომსკდარი სისხლის ღვარი?
ვის უნახავს სასაფლაო,უფლის ხელით დახატული,
ვის უნახავს,საფლავებში როგორ მოქრის ნაკადული,
როგორ მოქრის,როგორ მოქუხს,ვით სიცოცხლე უშიშარი,
და როგორ დუმს სასაფლაო,ვით იესოს ლურჯი ტანი?
ვის უნახავს ყვავილები ნაკადულის ნაპირებზე
და პეპლები,ყვავილებზე დაფრენას რომ აპირებდნენ,
დაფრენას რომ აპირებდნენ შავი ჯვრების მაღლობიდან
და ტკბებოდნენ ნაკადულის საამური გალობითა?
ვის გინახავთ სასაფლაო,თავს რომელი იმეტებდით?
მე მინახავს,მე მიცვნია,დაკარგული იმედები,

ბწკარები ცრემლის მძივებად თოვდა,
რითმების მღვრიე ღარში დამფლავი,
ლექსი ზოგისთვის ძეგლი იყო და
ზოგისთვის - საძმო მცირე საფლავი.

შენ კი რა სნება აგიტყდა შარზე,

შოთას პატრონი,
ვაჟას პატრონი,
პატრონი აკაკისი, _
დღეს მე რო მისმენს ჩემი სამშობლო,
ვარ კი მე ამის ღირსი?!

შოთას პატრონი,

გაწვიმდა...
სიცივემ იმატა ქალაქში,
ჩემს ბაღჩას მოედო
კვირტების კანკალი,
საღამოს უღმერთოდ
მარტოკა დარჩენილს
ზეცაში უნთია
მიმქრალი ვარსკვლავი,
ღობეს მოდებული
ტოტი იასამნის
უმზეოდ,ცრემლებად
იღვრება საწყალი,
წვიმებმა იმატა
ვარდი შემომჩივის
სურნელს მოკლებული
მომტირის მოწყენით,
ტიტებმა მოისხეს
კაბაზე სასხამი
სითბომოკლებული თავს
მალავს ბალახში,
იებმა ატეხეს
ხმაური განგაში
მზის სითბომ იკლოო-
ჩავძვერით საბანში,
ტოტებს მიეწებნენ
მთრთოლვარე ფოთლები
შიშისგან დამფრთხალი
ნაზი ქალწულივით,
ქარი კი ბობოქრობს
ზეიმობს ამქარი,
ცივა და სიბნელემ
მოიცვა ქალაქი....

ჩემსავით ვინ შეძლებს ატაროს სევდა,
ანერვიულოს საბრალო დედა,
ასე უყვარდეს, ენატრებოდეს,
და მუდამ სხვასთან ეჩქარერებოდეს,
გრძნობებს აფრქვევდეს უაზრო ლექსად,
ვერ პოულობდეს ის რითმას ვერსად,
გაუღიმებლად ასე იცინოს,
დაუძინებლად გამოიძინოს,
წაითამაშოს ჰამლეტის როლი,
ვერც იქ იხილოს ტავისი ტოლი,
ჩამოაფაროს სცენაზე ფარდა,
მხოლოდ იმიტომ რომ ვინმეს ჰგავდა,
მეგობარს ზურგში ჩაარტყას დანა,
შეძლებს კი ვინმე ჩემსავით განა?

მე დავიქანცე,წამიყვანე,სიკვდილო ჩქარა,
რომ აღარ ვნახო ღირსეულნი ფეხით თელილი,
აღარ ვიხილო უვიცობის ზეიმი მარად,
არც სათნოება გალანძღული და შერცხვენილი.

უნამუსოებს თავს ნამუსის გვირგვინი ბურავს,